Wyjście ewakuacyjne.

Nawet nie wiem, w którym momencie zasnęłam. W głowie krążyły mi te jego miękkie usta. Kiedy to z Neli on się zmienił w Nolana - chłopakiem mogącym być modelem, na którego patrząc nie widzę mojego przyjaciela tylko super, mega przystojniaka.
Przeciągle westchnęłam waląc rękami w pościel.
- Wyleź mi z głowy!
Spojrzałam zmęczona na budzik Oni wszyscy mnie wykończą.
Zwlekłam się wykończona z łóżka przecierając twarz. Ziewając zeszłam na dół.
- Dzień dobry - mruknęłam.
- Cześć kochanie. Le.. - Spojrzałam na mamę wrogim spojrzeniem.
- Proszę cię, zrób mi kawę - jęknęłam siadając przy stole podpierając głowę na rękach. - Czuję się jakbym miała porządnego kaca.
- Nie wiesz co to jest kac kochana - roześmiała się.
Zdziwiłaby się.
- Less? Chciałabym cię bardzo przeprosić - mama odgarnęła mi włosy z oczu.
- Nieważne - wzruszyłam ramionami.
- Jest ważne. Nie miałam prawa tego mówić.
- Ważne, że wiesz, że popełniłaś błąd - uśmiechnęłam się popijając gorący napój.
Zgarnęłam swoje nieuczesane włosy w jakiegoś krzywego koka i skierowałam się do łazienki by ochlapać twarz zimną wodą. Pod oczy zaaplikowałam odrobinę korektora by ukryć wory i odrobinę zmniejszyć opuchliznę. Nic to nie pomogło. Machnęłam ręką w stronę swojego obrzydliwego odbicia. Chwyciłam torbę kierując się do drzwi.
- Leslie - usłyszałam głos taty z pokoju.
- Tak?
- Zmierzasz iść w tej sukience do szkoły?
- Coś z nią nie tak? - Spojrzałam w dół.
- Oprócz tego, że w niej spałaś..
- Daj mi spokój - burknęłam wychodząc do szkoły.
Po drodze zawitałam do starbucks i zamówiłam ogromną kawę mrożoną. To nie mój dzień. Jeszcze nigdy się tak nie czułam.
Przechodząc przez największe skrzyżowanie w mieście usłyszałam krzyk:
- Leslie!
Zatrzymałam się na środku ulicy odwracając się szukając wołającej mnie osoby. Po włączeniu się zielonego wszystkie samochody zaczęły na mnie trąbić.
- Dobra, dobra. Już idę - przewróciłam oczami przebiegając przez resztę pasów.
W ostatniej chwili udało mi się zbiec przed ruszającym samochodem.
- Kretyn! - Wystawiłam mu środkowy palece.
To się nazywa miasto zwierząt. Po drugiej stronie zauważyłam Kevina machającego do mnie. Jeśli to on mnie wołał to go zabiję.
- Mała, czy ty tak się prosisz o wizytę w szpitalu? - Roześmiał się.
- Wiesz co, nie codziennie ktoś cię woła w trakcie przechodzenia przez najbardziej ruchliwą ulicę w tym mieście.
- Dobra, nie marudź. Co tam u mojej małej dziewczynki? - Zrzucił mi ramię na szyję. - Tyłek już nie boli? - Klepnął mnie w pośladek wybuchając śmiechem.
- Daruj sobie - mruknęłam wywijając się spod jego ręki.
- Oj boże, Less. Zgrywam się.
- Cieszy mnie to.
- Nie w sosie? Aż tak boli nasz rozstanie? - Zapytał rozbawiony.
- Kevin - zatrzymałam się. - Nigdy nie byliśmy i nie będziemy ze sobą.
- Dobra, nie złość się. Zrozumiałem po dziesięciu koszach plus po bardzo pouczającej rozmowie z Axelem.
Kevin od niepamiętnych czasów ostrzył sobie na mnie zęby. Pamiętam jak jeszcze niedawno dojrzałam go z lornetką w oknie próbując uchwycić mnie bez stanika. Od tamtej pory nie przebieram się u siebie w pokoju.
- Chodź, spóźnimy się - pociągnął mnie za sobą za rękę.
Mimo tego, że jest natrętny jak rzep przy tyłku to idealnie potrafił sprawić, że zapominam o wszystkich problemach. Prawdę mówiąc Kevin należał do jednych z przystojniejszych chłopaków w szkole i tak jak mój brat był w klasie maturalnej. Nie jedna dziewczyna oddałaby wszystko by być na moim miejscu, ale mnie jednak aż tak nie pociąga. To nie Nela. Chwila. Co?
Roześmiani weszliśmy na dziedziniec szkoły. Dziewczyny z pierwszego roku tęsknie pociągały wzrokiem za Kevinem, a na mnie patrzyły jakby miały mi się zaraz rzucić do gardła.
- Dobra, ja lecę na trening - pocałował mnie w policzek. - Może wybijemy któregoś dnia na kawę?
- Może - uśmiechnęłam się. Kevina zatkało, a na jego przystojnej twarzy pojawił się rumieniec. - Idź już buraczku.
- To znaczy, że dasz mi szansę? - Zapytał z nadzieją delikatnie łapiąc mnie za rękę.
- Tego nie powiedziałam - zalotnie się uśmiechnęłam.
Przewrócił teatralnie oczami i z szerokim uśmiechem pobiegł w stronę boiska.
W końcu się doczekał. Trzeba mu dać szansę tyle czasu się męczył chociaż nadal pamiętam jak stał z tą lornetką w oknie i przyprawia mnie to o niemałe mdłości.
- Leslie? - Zapytał cicho Nolan, który za pewnie stał tuż za mną.
- Tak?
- Przepraszam cię.
- To nie ma znaczenia.
- Leslie! - Krzyknęła Zo.
- Hej! - Ignorując Nolana pobiegłam w jej stronę.
Pocałowałam Zo na przywitanie i biorąc ją pod rękę skierowałyśmy się do szkoły.
- Co robiłaś z tym nowym? - Zapytała podejrzliwie.
- A nic, stary kolega. Jest jak kula u nogi - westchnęłam.
- Jest nieźle przystojny - odparła.
- Co? - Zatrzymałam się.
- To co słyszałaś. I widać, że na ciebie leci - poruszyła dwuznacznie brwiami. - A z tego co pamiętam nasza niedostępna L jest wolna.
- Dla twojej wiadomości pięć minut temu umówiłam się z Kevinem. - Wcale nie dlatego żeby wszystkim pokazać, a szczególnie Axelowi, że nie jestem zakochana w Nolanie. Bo nie jestem. Nie jestem. - A zresztą Nolan to ostatnia osoba, z którą chciałabym się spotkać.