Babski wieczór.

- Zo, kochana Zo - zaczęłam z udawanym entuzjazmem.
- Czego chcesz? - podejrzliwie zapytała.
- Czy ja zawsze muszę czegoś chcieć? - Jęknęłam. - Musisz niszczyć chwilę, w której mówię jaka jesteś wspaniała?
- O nie, nie, nie - roześmiała mi się do słuchawki. - Mów i to już.
- Co powiesz na babski wieczorek?
Przez krzyk, który wydobył się zapewne z ust Zoey omal ucho mi nie odpadło.
- Co się stało? - Jęknęłam.
- Nic - zachichotała. - To był krzyk szczęścia plus odtańczony taniec zwycięstwa! Nigdy nie mogłam cię na coś takiego namówić - przewróciłam oczami. - Pidżama party i te sprawy.. Coś ty! Nigdy z L, a tu co? - Trajkotała Zo.
- Dobra, dobra skończ już - roześmiałam się. - Nie martw się to się już więcej nie powtórzy.
- Nudna jesteś - jęknęła.
- Już to słyszałam - pocieszyłam moją kochaną przyjaciółkę.
- Wezmę jakieś nalewki.
- Nie! - Krzyknęłam do telefonu, w którym nastała głucha cisza. - Szlag!
- Wyrażaj się młoda damo - spojrzałam na kręcącą z dezaprobatą głową kobietę.
- Wolny kraj - mruknęłam pod nosem.
Bądź za 15 minut u mnie w domu, rodziców nie ma, a Axel to nie problem ;-)
- Wysłane - uśmiechnęłam się.
Dumnie uniosłam głowę i w prawie dobrym humorze skierowałam się do domu. Myśli jednak nie pozwoliły o sobie zapomnieć. Nolan, kochany Nolan... Co on robił z tą wredną suką u siebie w domu? Nie żebym była zazdrosna, ale co oni robili? Może próbował ją nauczyć innych słów niż  ja  ? Wrednie się uśmiechnęłam. Dopisać do listy kolejny powód do nienawidzenia Cassidy Clark.
- Less, to ty?! - Z góry dobiegł mnie głos Axela.
- A kto inny, deklu - mruknęłam.
- Byłaś u niego? - Oparł się nonszalancko o framugę drzwi.
- No - mruknęłam nastawiając sobie kubek gorącej herbaty.
- I? - Uśmiechnął się pewnie zadowolony z siebie, że kazał mi pójść i wytłumaczyć wszystko z Nolanem.
- Była u niego Cassidy - oparłam się dłońmi o zlew nie patrząc bratu w twarz. Czułam jak łzy uderzają mi do oczu.
Axel głośno nabrał powietrza zatrzymując je głęboko w płucach.
- L?
- Zo do mnie przyjdzie, zostawisz mi dół? - Z nadzieją zapytałam.
- Pewnie, mała - delikatnie pomasował mi plecy. - I tak wychodzę.
- Gdzie?
- Do Cass, chcesz żebym został?
- Nie, idź - uśmiechnęłam się.
- To ja wychodzę, Słońce - niechętnie mnie puścił jakby bał się, że się rozpadnę na miliony kawałeczków. - Kocham cię.
- Ja ciebie też - poczułam jak łzy spływają mi po policzkach.
Otępiała rzuciłam się na łóżko zagłębiając się w miękkiej, pachnącej pościeli. Głośno wypuściłam powietrze by nie krzyczeć na całe gardło. Trudno, niech się bawi z Cassidy, ja nie zawiniłam. To on pochopnie mnie ocenił. To idealny dowód, że w tym zadufanym, super, mega przystojnym i pewnym siebie chłopaku nie ma kszty mojej Neli.
- Trudno - wyszeptałam.
Szybko zsunęłam z siebie rzeczy obładowane przeżyciami dzisiejszego dnia i czym prędzej wrzuciłam je do pralki. Nie chciałam na nie patrzeć. Zresztą i tak nigdy nie lubiłam tej bluzki, to było oczywiste, że coś się dzisiaj wydarzy. Coś nie dobrego.. I co? Bam! I jest katastrofa.
Do drzwi już zaczęła dobijać się niecierpliwa Zoey. Przewróciłam oczami i wiążąc włosy skierowałam się do przedpokoju.
- W końcu! Ileż można stać przed drzwiami! Dziewczyno czy ty jesteś spokrewniona w jakikolwiek sposób ze ślimakami? - Zrzuciła ogromną torbę z ramienia na schody. - Serio, czasami mam wrażenie, że twoje nogi to galareta, a za sobą zostawiasz śluz.
Zo od zawsze była w gorącej wodzie kąpana. Wszystko już, teraz, natychmiast. Byle szybko, nie wlecz się. Iść z nią na spokojny spacer to wyzwanie, nogi ją niosą jakby w tyłku miała motorek, gdyby szła wolniej to dostałaby nerwicy. Nie raz z nudy liczyłyśmy tip-topki idąc po krawężnikach. Po dwóch minutach Zoey już wykręcała palce i zaczynała się trząść.
- Ciebie też miło widzieć - wrednie się uśmiechnęłam.
- Zrobiłaś to specjalnie, zołzo!
- Ja? Niee - roześmiałam się.
- Suka.
- Hau, hau! - Uniosłam ręce w geście prośby niczym malutki psiak.
Zo ciężko opadła na kanapę.
- Co ty masz na sobie? - Sceptycznie zapytała.
Spojrzałam na siebie z góry i nie dostrzegłam niczego złego w krótkich, dżinsowych spodenkach i białej, haftowanej bluzce.
- Rzeczy? - Uniosłam brew.
- Idź się przebierz - jęknęła.
- Po co mam się przebrać na głupie pidżama party?
- Serio? Rodziców nie ma w domu i nie będą cię kontrolować, a ty chcesz przepuścić taką okazję na siedzenie przed telewizorem lub na bitwę na poduszki?
- A co ty chcesz niby robić?
- Idziemy na balety! - Podskoczyła figlarnie kręcąc tyłkiem.
- Zapomnij! - Warknęłam.
- Oj, nie, nie, nie. Kazałaś mi czekać pod domem - chytrze się uśmiechnęła.